Op 30 april 2019 kreeg Valma een zeer zware epilepsie aanval. Even leek het of zij er niet uit zou komen. De laatste tijd ging Valma achteruit zoals uit ons vorig bericht al bleek. Na overleg met de dierenarts besloten wij dat dit het moment moest gaan zijn om Valma later op de dag te laten inslapen. We wilden haar behoeden voor een troosteloos einde van een leven waarin zij ons zeer veel heeft gegeven. Gelukkig krabbelde ze op en werd ze zelfs vroeg in de avond even actief zoals uit onderstaande foto's blijkt. Het maakte het besluit er niet makkelijker op. De storingen in haar zenuwstelsel, het regelmatig verliezen van kracht in haar achterhand en dus vallen, de vergroeiing van haar rug met chronische pijn wat bestreden werd met pijnmedicatie en het feit dat ze elke inspanning steeds vaker moest bezuren met aanvallen van epilepsie maakte dit besluit noodzakelijk.
Het moeten vertellen wat Valma voor mij en ons gezin betekende lukt me niet zo goed. We gaven veel liefde maar ontvingen het in tienvoud van haar terug. Geen moment was ze teveel voor ons. Naast onze (schoon) kinderen, kleinkinderen en onze katten hoorde Valma in ons gezin thuis. We trachten haar een thuis te geven maar feitelijk maakte ze voor een belangrijk deel ons thuis.
Veel goede herinneringen blijven ons deel. Daar zullen we het mee moeten doen. We hebben daar goed vrede mee want het was onze plicht haar te helpen en te behouden voor groter leed.
Geniet van onderstaande laatste momenten. Ze blijft bij ons. Groet Theo en Rini Egging
